Potenciales aplicaciones de la hipoxia intermitente: individualización del entrenamiento anaeróbico

Author

Álvarez Herms, Jesús

Director

Viscor Carrasco, Ginés

Tutor

Viscor Carrasco, Ginés

Date of defense

2014-06-19

Legal Deposit

B 17506-2014

Pages

220 p.



Department/Institute

Universitat de Barcelona. Departament de Fisiologia i Immunologia

Abstract

Se plantea la siguiente hipótesis de trabajo que: 1) El entrenamiento de fuerza realizado en condiciones de hipoxia mejora el rendimiento anaeróbico específico. 2) Las condiciones de hipoxia simulada no provocan un descenso de la intensidad de ejecución durante este tipo de ejercicio. 3) El mayor estrés fisiológico y perceptivo soportado en condiciones de hipoxia es el causante de provocar respuestas adaptativas en diferentes sistemas orgánicos: metabólico, cardíaco, nervioso y muscular. Este estudio se lleva a cabo a través de varios trabajos valorando deportistas entrenados, los objetivos de los cuales son: 1) Estudio de la respuesta física sobre el rendimiento anaeróbico láctico mediante: A) La realización de dos programas de entrenamiento que incluyeron ejercicios de fuerza resistencia localizados y generales durante 4 semanas y 12 sesiones. B) Valoración del rendimiento físico y fisiológico midiendo antes y después de la realización de los programas y comparando en dos grupos (hipoxia y normoxia). C) Los test de rendimiento físico incluyeron: test de máximo rendimiento durante 60 segundos (saltos continuos) y máxima capacidad de rendimiento hasta el agotamiento (máximo número de series posibles a realizar). 2) Valoración de la potencia generada durante un ejercicio interválico intermitente (6 series de 15 segundos a máxima intensidad con recuperación de 3 minutos) en condiciones de normoxia, hipoxia moderada (equivalente a 2500m) y severa (equivalente a 4000m). 3) Análisis de la respuesta metabólica del lactato alcanzado al finalizar el test hasta el agotamiento comparando grupos (hipoxia y normoxia) y antes y después del programa de entrenamiento. 4) Valorar el efecto del entrenamiento en condiciones de hipoxia sobre la regulación de sistema nervioso autónomo a través del registro de la recuperación y la variabilidad de la frecuencia cardíaca. 5) Comprobar el efecto provocado por el ejercicio máximo en condiciones de hipoxia y normoxia en la saturación arterial de oxígeno y el rendimiento físico. Los resultados obtenidos en los estudios que conforman la tesis doctoral, nos permiten extraer las siguientes CONCLUSIONES: 1) El grupo de deportistas entrenados que realizó los programas de entrenamiento de fuerza en condiciones de hipoxia hipobárica intermitente mejoró su rendimiento máximo durante un test de 60 segundos y alcanzó un mayor número de series hasta el agotamiento en régimen interválico intermitente. Esta mejora fue estadísticamente significativa comparando el rendimiento anterior y posterior al programa y con el grupo que entrenó en normoxia. 2) La mejora obtenida en el test hasta el agotamiento (mayor número de series alcanzadas) correlacionó con un mayor nivel de lactato alcanzado en el grupo hipoxia (en comparación con el grupo normoxia). 3) Las condiciones de hipoxia simulada no provocan una reducción en la capacidad de generar potencia de fuerza tanto si es moderada (2500m) como severa (4000m) en comparación con normoxia. 4) La Saturación arterial de oxígeno descendió significativamente a medida que la altitud simulada era mayor. Este descenso no afectó la capacidad de rendimiento físico. 5) El entrenamiento de fuerza en hipoxia simulada intermitente provocó modificaciones significativas en comparación con el mismo entrenamiento en normoxia en la respuesta del sistema nervioso autónomo. Estas modificaciones fueron medidas a través del índice de recuperación de la frecuencia cardíaca después de 3 minutos de finalizar el test de rendimiento máximo. De manera global, se puede concluir que el entrenamiento de fuerza en condiciones de hipoxia simulada de carácter intermitente puede mejorar el rendimiento en pruebas de carácter anaeróbico en deportistas entrenados. Además, puede ser una herramienta útil dentro de la preparación física en personas lesionadas que realicen programas de rehabilitación física en condiciones de hipoxia para mantener un nivel físico más alto por el mayor estrés soportado a nivel sistémico.


An intermittent hypobaric hypoxia program (IHH) consisting of a strength endurance training during 4 weeks (3 days per week) in trained athletes has been proven as an effective stimulus to improve the anaerobic performance. The strength training is an important key in the sports involving anaerobic profile but until now has been not used commonly. Two groups (hypoxia and normoxia) were tested during 4 experimental studies in order to assess: 1) the anaerobic capacity after 4 weeks of endurance strength training (EST) over lower limb throughout a test consisting of 60 seconds of continuous jumping's (height mean and fatigue index). 2) The maximal capacity until exhaustion performing intervallic sets (300 meters at 90% of the individual best performance) after a circuit strength training (CST) of 4 weeks of duration. 3) The arterial saturation of oxygen (SaO2) and the correspondingly power strength performance (PSP) during a session of 6 sets of continuous jumping during 15 seconds with incomplete recovery (3 minutes between sets) in normoxia and two hypoxia conditions (moderate and severe). 4) The autonomic function measured throughout the heart rate variability (HRV) and the heart rate recovery index. After EST and CST significant differences were found comparing hypoxic and normoxic groups. Both studies showed that hypoxic treatments were more effective and participants reported a better anaerobic capacity. Lactate values reached after CST were significantly higher in the hypoxic group in comparison with normoxia. Despite that SaO2 reached during PSP was statistically lower in hypoxia than normoxia, athletes were able to maintain the power capacity of strength. Both groups improved the heart rate recovery index after EST and CST programs, however, the hypoxic group reported a significant better data. After conducting our protocols IHH and strength training, we conclude that physiological and physical changes obtained may suggest that procedures to lead the anaerobic adaptive responses could be succesfully used. All these physiological changes would have multiple applications in the sport training and sport rehabilitation.

Keywords

Entrenament (Esport); Entrenamiento (Deporte); Coaching (Athletics); Hipoxia hipobárica; Hipòxia hipobàrica; Hypobaric hypoxia

Subjects

612 - Physiology. Human and comparative physiology

Knowledge Area

Ciències Experimentals i Matemàtiques

Documents

JAH_TESIS.pdf

2.507Mb

 

Rights

ADVERTIMENT. L'accés als continguts d'aquesta tesi doctoral i la seva utilització ha de respectar els drets de la persona autora. Pot ser utilitzada per a consulta o estudi personal, així com en activitats o materials d'investigació i docència en els termes establerts a l'art. 32 del Text Refós de la Llei de Propietat Intel·lectual (RDL 1/1996). Per altres utilitzacions es requereix l'autorització prèvia i expressa de la persona autora. En qualsevol cas, en la utilització dels seus continguts caldrà indicar de forma clara el nom i cognoms de la persona autora i el títol de la tesi doctoral. No s'autoritza la seva reproducció o altres formes d'explotació efectuades amb finalitats de lucre ni la seva comunicació pública des d'un lloc aliè al servei TDX. Tampoc s'autoritza la presentació del seu contingut en una finestra o marc aliè a TDX (framing). Aquesta reserva de drets afecta tant als continguts de la tesi com als seus resums i índexs.

This item appears in the following Collection(s)